Blog politie Dinkelland; “Vermist”

Een paar uur voordat ik moet werken, zie ik de berichten al langs komen. ‘Man uit Denekamp vermist’, ‘Politie zoekt met helikopters’. Vermissingen zijn nooit fijn, maar deze casus al helemaal niet. Een man met een verstandelijke beperking en het denkvermogen van een kind van twee jaar, die ergens ronddwaalt.. Ik hoop van harte dat hij al gevonden is voordat ik de nachtdienst in ga.
Maar zodra ik later op de avond op het bureau kom, hoor ik dat hij helaas nog niet terecht is. De collega’s van de late dienst die naar hem hebben gezocht, druppelen binnen en we bespreken wat er tot nu toe gedaan is. Er is gezocht door collega’s, helikopters van zowel ons als de Duitse politie zijn ingezet en via social media hebben we gevraagd om uit te kijken naar de man. Maar helaas nog zonder het gewenste resultaat.
De collega’s van de late dienst gaan naar huis en nu is het aan ons. Ik merk bij mezelf en de anderen dat we de man echt graag willen vinden vannacht. We reageren dan ook enthousiast als er via Facebook een privéberichtje binnenkomt van een Duitse vrouw, die aangeeft dat ze de man eerder op de avond heeft gezien. Ondanks dat ons bericht al heel vaak gedeeld is, heeft ze het pas net langs zien komen en dus heeft ze het niet eerder kunnen melden.
In zijn beste Duits stuurt mijn collega haar een berichtje terug om haar te bedanken voor het doorgeven en tegelijkertijd komt er al weer een privébericht binnen. Deze keer is het van iemand die aangeeft te willen gaan zoeken naar de man en die zich afvraagt waar hij dat het beste kan gaan doen. En dat is nog maar één van de vele burgers die zijn hulp aanbiedt. Ondanks dat het al bijna middernacht is, gaan mensen de weg op om te zoeken en dat geeft me een goed gevoel.
Ook wij gaan de straat op en doorkruisen het hele gebied waar de man zou kunnen zijn. De lampen van onze auto stralen over de bomen en weilanden en verlichten zo het donkere grensgebied. En we zijn zeker niet de enige. Ondanks dat het al diep in de nacht is, zien we diverse auto’s rijden en mensen met zaklampen schijnen.
Het maakt me blij dat er nog zoveel mensen zijn die deze moeite nemen, omzien naar een ander en buiten in de regen en de wind aan het zoeken zijn, terwijl ze ook in hun warme bed zouden kunnen liggen. En als we dan uiteindelijk wat berichtjes krijgen van mensen die aangeven voor nu te stoppen, maar de volgende ochtend graag weer verder willen zoeken als dat nog nodig is, ben ik ze alleen maar heel dankbaar voor hun betrokkenheid.
De uren gaan voorbij, we blijven uitkijken naar de man, maar helaas vinden we hem niet. Als ik voor een melding een tijdje buiten sta en voel hoe fris het is, hoop ik van harte dat de man een plekje heeft gevonden om te schuilen. Dat hij niet helemaal alleen in het donker ronddwaalt, maar ergens veilig is.
En dan wordt het ochtend. De collega’s van de vroege dienst komen ons aflossen en informeren direct of de man al terecht is. Maar nee, helaas. Ik stap in de auto en rij naar huis, maar ik merk dat de vermissing me niet los laat. M’n laatste gedachte voor ik thuis in slaap val, is dat ik hoop dat als ik wakker word, de man gevonden is.
Als ik een paar uur later wakker word, pak ik direct mijn telefoon om te zien of er nieuws is. En ja, de man is door Duitse collega’s in goede gezondheid aangetroffen! Ik voel opluchting door me heen slaan en word blij als ik alle berichtjes op Facebook zie. Ons bericht over de vermissing is bijna 1900 keer gedeeld en ruim 130.000 keer bekeken. Door de betrokkenheid van burgers hebben we zoveel mensen kunnen bereiken! Dit is de kracht van social media én van de hulpvaardigheid van mensen, geweldig! Hoewel ik me brak voel van de nachtdienst, kan mijn dag al niet meer stuk.

(tekst: Politie Dinkelland)

Het laatste 112-nieuws uit Dinkelland rechtstreeks bij jou in Telegram? Word dan nu lid van het Telegram-kanaal van 112Dinkelland! Volg ons ook op Facebook!